Werkgroep Buitenveldert: 27e verslag groepsgesprek – ma.18 mei 2009 – 20uur. MFC Binnenhof, A.J.Ernststraat 112, Amsterdam; aanwezig 12 personen (2 vr.+10 mn.)
Attentie: maandag, 1 juni a.s.= 2e pinksterdag: geen groep i.v.m. afsluiting gebouw.
De gespreksleider opent de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en nodigt uit tot het voorstellen van een onderwerp. Hiertoe zegt A:
ik heb nagedacht over mijn ervaringen met het onderwerp ‘waar of niet waar’ of liever gezegd: bestaat er een relatie tussen verslaving aan de ene kant en begrippen als confabuleren resp. liegen aan de andere kant? Of te wel: zou het kunnen zijn dat tijdens het proces van verslaving de betrokkene in toenemende mate het contact met de realiteit verliest? (ter info en aanvulling: internet geeft in de rubriek ‘woord van de dag’ als betekenis van ‘confabuleren’ = het opvullen van leemtes in het geheugen met eigen verzinsels…).
Afgesproken wordt een ronde te maken, waarbij eenieder wordt uitgenodigd te melden hoe hij of zij tijdens de eigen verslavingsperiode het contact met de realiteit heeft ervaren of wellicht nog steeds hierin kan verstrikt raken. Kortom, we praten over:
FEITEN, FABELS en FICTIES
B. opent de rij: ik herinner mij het verschijnsel dat ik mij niet aan afspraken hield – ook mezelf iets op de mouw spelde – dingen uitstelde – mezelf bedonderde, maar ook mijn omgeving – de waarheid vervormde – ik beschouw mijn gevoeligheid voor verslaving als een aangeboren aanleg – als een ziekte – in zekere zin ook als een allergie: vind dat ook begrijpelijker dan het etiket: onverantwoorde innemer…..
C. ik ervaar een 2-deling tussen ‘gewoon’ liegen en liegen vanuit verslaafd zijn; met dat laatste heb ik veel ervaring – ik heb veel gelogen tegenover de buitenwereld – kwam steeds in een krampachtiger spagaat terecht – in eerste instantie leugens naar mezelf – daarnaast leugens gericht op de buitenwereld – dat was hard werken – steeds meer leugens. Op de Skuul heb ik voor ‘t eerst geleerd te delen – verdriet toe te laten en ook zwakte; dat allemaal in tegenstelling tot mijn opvoeding waarin ik sterk moest zijn – het delen heb ik voor ‘t eerst geleerd op de Skuul – niet drinken nu een jaar – ben 3 maanden uit de kliniek: wil nu graag niet meer liegen tegenover mezelf – merk ook dat de omgeving eindig is in meeleven – een half jaar in de kliniek is best veel en nu wil m’n omgeving dat het beter met me gaat dan de werkelijkheid – kortom, de verwachting bij de omgeving vind ik hoger dan de realiteit – ik sluit me nu af en dat brengt mij in een isolement – moet erg op m’n tellen passen en me niet te fraai voordoen, want dat isoleert mij….
D. het plezierige aan de tafel is dat je hier je twijfels kunt uiten in tegenstelling tot de buitenwereld waar men graag alles wil terugbrengen in de staat zoals ‘t vroeger was – als er mij naar gevraagd wordt houd ik mij op de vlakte en antwoord: ‘t meeste gaat goed en ik oefen mij te gedragen conform de verwachting – absolute eerlijkheid is dan ook betrekkelijk – ‘t is een spel en dat is ook waard om gespeeld te worden; leven is immers ook een spel = een rollenspel; wellicht waren verslaafden daar niet zo goed in – en dat is dan een bron van ekstra problemen – het gaat om het bepalen van grenzen – ik zou wel eens de waarheid willen horen maar dat overkomt je maar zelden. Aan de andere kant is de pathologische leugen wel een ziekte, maar zoals wij nu aan tafel zitten, proberen we er toch iets van te maken — kunst is dan je eigen beperkingen te zien en ook de mogelijkheden – in een rollenspel kan je je kwetsbaar opstellen – ook in de groep meer dan daarbuiten – meestal zijn er enorme facades – persoonlijk hecht ik meer waarde met mensen te praten over hun twijfels en gemiste kansen – dat levert meer voeding op dan succesverhalen – beter dat onder ogen te durven zien – daaruit komt echte vriendschap voort.
E. weet niet meer hoeveel mensen ik heb opgelicht – bij liegen moet je in jezelf geloven – kijk nu naar mezelf in de spiegel en dan valt het nog mee – omgeving verwacht weinig van me – kost me niet veel moeite – waarheid gaat vervelen maar op den duur gaat toch alles vastlopen – tenslotte had ik alleen nog maar slechte excuses en in feite resteert dan alleen nog maar de waarheid….
F. fantasie en leugen zijn volgens mij vaste gegevens in het bestaan zolang een mens verslaafd is aan enig middel of onvrij gedrag. Ik herinner mij nog heel goed alle prima voornemens en plannen waarmee ik mezelf in slaap suste, gerust stelde en ook anderen probeerde te overtuigen van mijn goede wil dan wel heel gewoon om de tuin leidde. Dat werd een vast onderdeel van mijn contact met de buitenwereld. En erger, hetzelfde gold voor de manier waarop ik met mezelf omging. En tenslotte nam ik mij voor ‘morgen stop ik met drinken’ – dat gaf rust en uitstel, want dan hoefde het nu nog niet. In die periode werd ik ook nog eens curator van een man die heel gewoon verslaafd was aan zijn eigen fantasieen. Deze brachten hem ertoe, stiekem, telkens naar Zwitserland af te reizen. En dan kwam hij terug met de mooiste auto’s. Die werden hier vervolgens in beslag genomen, want de stakker was ook nog eens failliet. En het geld om die auto’s te kopen bleek hij achteraf op te strijken bij het bezoeken van rijke alleenstaande oude dames, aan wie hij fantastische verhalen vertelde over de oorlog en de dramatische gebeurtenissen die hij en zijn familie toen hadden moeten incasseren. Aldus kan je waan gebruiken om de werkelijkheid op te fleuren en te gelde te maken. En dat ging enkele jaren goed. Maar tenslotte loop je natuurlijk toch stuk. Misschien kan je zeggen dat deze man heel gewoon verslaafd was aan zijn talent om anderen om de tuin te leiden. Zelf deed ik in principe hetzelfde, alleen had ik er de drank bij nodig. Maar het resultaat was per saldo hetzelfde. Uiteindelijk belandde de man in het gevang. En ik in een kliniek. Het verschil is maar relatief.
G. ik was te autoritair en te dominant om te verzanden in leugens, maar ben uiteindelijk wel vast gelopen toen ik het aantal flessen niet meer kon tellen; dus het resultaat is hetzelfde: heel gewoon jezelf voor de gek houden!
H. ik vind het een moeilijk onderwerp; ben van nature direct en open – een leugen doet mij blozen – breng anderen in het nauw door mijn directheid – kon zelf de waarheid niet aan – vond de leugen van de drank beter dan de waarheid van mijn ziekte en scheiding – ben van nature zeer eerlijk – word erg kwaad als anderen mij bedonderen – kan daar niet over liegen – er is een grens tussen (niet) eerlijk zijn tov liegen of sjoemelen – mijn relatie tov mijn zuster is of ik in een spiegel kijk – als ik doordram, stoten we elkaar af – daarop spreek ik haar aan…
I. Gaat veel door mij heen – kon ontzettend goed liegen – ik wilde blijkbaar gokken en ging daarover liegen – zei tegen mezelf: morgen ga ik niet gokken – en deed dat dan toch= een slijtageslag… kinderen die stiekem ruimte voor zichzelf creeeren – mensen die altijd eerlijk willen zijn is onzin – met gokken op de beurs probeer je je hagje te redden – bij een leugen moet je al je verhalen onthouden – een vriend verhalen vertellen als teken dat ‘t nu allemaal goed gaat: practische leugens; beter om te zeggen: met jou wil ik niks te maken hebben – bij erfenissen naait iedereen elkaar – kies nu voor autenticiteit als basis in mijn leven.
J. heb sterk ervaren dat uitgaan met mensen mij confronteerde met de onechte basis van het contact – een glas wijn leverde mij een nep-houding – wel geleerd dat sommige mensen mijn vertrouwen waard zijn – de omgeving plaatst zich soms boven je – het voelt nu in de groep anders, bijvoorbeeld omdat je je kunt tonen zoals je je echt voelt en dat doet me goed.
K. combinatie van baan en drank is kunst – maar op de lange duur werkt het karakter deformerend – dat is nu 2,5 jaar geleden – de echte bevrijding is dat je niet meer hoeft – de omgeving gelooft het pas later – erg prettig ook dat ik mijn digitale sporen (sms + email, etc.) niet meer hoef te wissen.
L. bestaan we niet uit allerlei onderdelen – liegen hoort daarbij – ik ervaar eigenlijk vele persoonlijkheden – een orkest zonder dirigent, die niet zelf speelt – bagatelliseren is nog niet genoemd = daar zit ik veel meer mee – leugens kan ik niet goed onthouden – mijn commentaar is altijd ‘je weet dat ‘t wel meevalt!’
Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren:
A. Ik dacht dat het onderwerp klein was, maar ervaar het na deze ronde als levensgroot. In ’95 had ik een erge bacterie-ziekte en bagatelliseerde die voortdurend.. Ten aanzien van afhankelijk gedrag denk ik nog steeds: het zijn geen leugens, maar zoals Carmiggelt schreef ‘zo goed als ‘t kan: de waarheid’….
De gespreksleider dankt voor het onderwerp en ieders inbreng, beeindigt het groepsgesprek, attendeert op de groepspot en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.
———————————————————–
amsterdam, 19 mei 2009.
